Terug in Nederland

Wat kwamen we fijn aan op Schiphol. Ralfs ouders en broertje met gezin, wachtten ons op, samen met Kevin. In Doetinchem was ons huis versierd, stonden er bloemen op tafel, lagen er lieve kaartjes op de mat en laten er cadeautjes klaar. De koelkast was gevuld. Wat een warm welkom! Voelde echt als een welkom thuis. 

We moeten wennen aan de kou. 3,5 graad was ons huis toen we binnenkwamen, met dank aan een o zo goed geïsoleerde woning. Stroom was eraf, ketel uitgevallen, tadaaaa. Nee, die komma staat goed. Zo'n 30 graden verschil met de temperatuur waar we zo aan gewend wsrenm Het duurde zowel de ketel als ons, de hele dag om op temperatuur te komen. 

"Waar zijn de blaadjes aan de bomen gebleven?" Dit vroeg Nien ons op de terugweg van Schiphol naar Doetinchem. We hebben wat seizoenen overgeslagen. Best gek, ook het idee dat er op Bonaire eigenlijk weinig verschil merkbaar is in seizoenen. 

Het water dat hier uit de kraan komt, vinden we koud. De wc bril voelt koud aan. Onze winterjassen zijn niet dik genoeg. De kachel moet maximaal stoken. De fleecedekens zijn niet aan te slepen. Zo snel mogelijk de zolder op, op zoek naar sjaals, handschoenen en mutsen. Onze huid voelt droog aan. 

Na 1 dag betrapten we onszelf erop dat we aan het kijken waren naar tickets in de zomervakantie, naar 'ons eilandje'. Of misschien de kerstvakantie..? 

Hoe houden we ons avontuur, deze grote stap in ons leven, deze tropische beleving en alle bijbehorende herinneringen levend, hoe houden we ze vast? Het lijkt alweer zo ver weg allemaal,we zijn nog geen week thuis. Ons ritme wordt steeds 'Nederlandser'. We slapen inmiddels weer op iets normalere tijden en worden op fatsoenlijke tijden wakker. De dag na onze aankomst, schrokken we 9.55 uur wakker terwijl ik om 10.30 uur op m'n (nieuwe/oude) werk moest zijn. Lekkere stressvrije start ook. Not. We komen er wel. We geven het tijd. We hebben het nodig.